مدلسازی معادلات ساختاری تأثیر محدودیت‌ها بر رضایت‌مندی گردشگران ورزشی: نقش میانجی انگیزه‌های گردشگران ورزشی

هدف پژوهش حاضر، مدلسازی معادلات ساختاری تأثیر محدودیت‌ها بر میزان رضایت‌مندی با نقش میانجی انگیزه‌های گردشگران ورزشی بود. جامعۀ آماری پژوهش، کلیۀ گردشگران پیست‌های اسکی استان تهران (دیزین، شمشک، توچال و آبعلی) بودند که با توجه نامشخص بودن تعداد دقیق جامعه (10000=N) با استفاده از جدول نمونه‌گیری مورگان، 370 نفر با استفاده از روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای نامتناسب (به‌علت عدم دسترسی به تعداد مراجعه به هر کدام از پیست‌های اسکی) به‌عنوان نمونۀ پژوهش انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌ها، پرسشنامۀ محدودیت‌ها، انگیزه‌ها و رضایت‌مندی گردشگران ورزشی وی (2008) بود که پس از ترجمه و بومی‌سازی، روایی صوری و محتوایی آن توسط 11 تن از استادان متخصص در حوزۀ توریسم ورزشی تأیید و روایی سازه هم با استفاده از تحلیل عاملی تأییدی (CFA) بررسی شد. پایایی ابزارها نیز با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ به‌ترتیب برای متغیرها 84/0، 87/0 و 79/0 به‌دست آمد. داده‌ها جهت مدل‌یابی به روش مدلسازی معادلات ساختاری با استفاده از نرم‌افزار Lisrel تحلیل شدند. نتایج پژوهش تأییدکنندۀ روابط ساختاری مفروض بود. به‌طوری‌که متغیر محدودیت‌ها هم به‌طور مستقیم (19/0-) و هم غیرمستقیم از طریق میانجی انگیزه‌ها (44/0-) در جهت معکوس بر میزان رضایت‌مندی گردشگران تأثیرگذار بودند. همچنین انگیزه‌ها نیز به‌طور مستقیم بر رضایت‌مندی گردشگران تأثیر معنادار و مثبت داشت (14/1)؛ بنابراین نتایج و مدل ساختاری بیان‌کنندۀ این است که با کاهش و رفع محدودیت‌ها هم بر میزان انگیزه‌ها و هم بر میزان رضایت‌مندی گردشگران ورزشی برای حضور در پیست‌های اسکی افزوده می‌شود.